Marek Nowakowski
Zadebiutował jako pisarz w 1957 roku, będąc studentem prawa Uniwersytetu Warszawskiego – na łamach „Nowej Kultury” ukazało się jego opowiadanie Kwadratowy. Rok później skończył studia i wydał pierwszą książkę – zbiór opowiadań Ten stary złodziej.
W latach 60. i 70. ubiegłego wieku jego utwory literackie, teksty dziennikarskie i scenariusze filmowe ukazywały się na łamach najważniejszych czasopism, m. in. w „Twórczości”, „Więzi” czy „Tygodniku Powszechnym”. W roku 1969 wstąpił do Związku Literatów Polskich, mając już w dorobku głośne zbiory opowiadań Benek Kwiaciarz, Silna gorączka oraz Zapis, a także znakomicie przyjęte przez krytykę powieści Trampolina i Robaki.
W roku 1976 podpisał się pod Memoriałem 101, protestem intelektualistów przeciwko planowanym zmianom w Konstytucji PRL, zaś w roku 1977 współtworzył niezależny, wydawany poza cenzurą kwartalnik literacki „Zapis”, za co spotkał się z represjami ze strony władz. Na przełomie lat 70. i 80. wydał cenione zbiory nowel: Książę Nocy i Chłopak z gołębiem na głowie, a nakładem Instytutu Literackiego w Paryżu ukazały się tomy Raport o stanie wojennym i Notatki z codzienności. Regularnie współpracował z prasą emigracyjną, a kolejne książki ogłaszał nakładem wydawnictw niezależnych, takich jak NOWA czy Krąg. W roku 1984 został oskarżony o działalność na szkodę interesów PRL. Dopiero w 1990 roku sprawa została umorzona przez Najwyższy Sąd Wojskowy z braku dowodów.
Na przełomie XX i XXI wieku wydał liczne zbiory opowiadań i szkiców o charakterze wspomnieniowym, takie jak Powidoki, Nekropolis czy Dziennik podróży w przeszłość, a pod koniec życia również literacką autobiografię Pióro. Zmarł 16 maja 2014 roku w Warszawie.
